Boeken, boeken, boeken, …

Nog maar net terug van een met een dag verlengd Zomerweekend van Groen! in Nieuwpoort-Bad, reden Relinde en ik vanmorgen vroeg naar Hechtel. Mijn schoonmoeder verhuisde begin dit jaar naar een appartementje in Leopoldsburg en het merendeel van de uitgebreide huisbibliotheek bleef staan in het ouderlijke huis. Dat is nu verkocht en wij moesten alle boeken evacueren.

Omdat onze eigen bibliotheek ook tijdelijk gestockeerd is in één van de molengebouwen beschikken we nu over meer dan 50 groentenbakken met boeken…

Relinde heeft me plechtig beloofd een strenge selectie te maken eens onze nieuwe boekenkasten er staan.

Leve de openbare bibliotheek!

Molenfeesten achter de rug …

De Molenfeesten afgelopen weekend waren een groot succes: het weer viel al bij al nog mee, er was dan ook veel volk.

Onze vroegere dorpsbakker Gilbert bakte samen met Fons en Joost meer dan 500 broden, 100 koffiekoeken en 200 pistolets in onze houtoven. Mijn rol beperkte zich tot het aandragen van houtbussels en het opstoken van de oven. Voor het kramiek stond men in de rij.

Méér dan 200 mensen stapten in de kano om een mooie tocht te maken stroomopwaarts de Dijle.

Voor de brunch zondagmorgen schreven er een hondertal mensen vooraf in, enkele anderen schoven bij aan.

Ik gaf in totaal een veertiental rondleidingen aan groepen bezoekers, soms tot 30 mensen tegelijk. Mijn collega’s Jim Williame en Fons Verbeeck namen ook een aantal rondleidingen op zich. Ik vond het vooral fijn dat ik na 10 jaar eindelijk kon tonen hoe de maalderijmachines werden gerestaureerd.

Tijdens de fuif op zaterdagavond tapten de mensen van Groen!Sociaal, terwijl ik pizza’s bakte in de houtoven.

Ik wil alle molenbewoners, familieleden en vrijwilligers danken voor hun inzet tijdens de molenfeesten. Onze overburen dank ik voor het gebruik van hun koelcel en het vervoer van de deegkneder en de firma OOMS/GETIS voor het uitlenen van de deegkneder.

Jos, Fons, Joost, Jim, Liesbet, Jef, Roos, Raf, Cil, Rik, Kobe, Gijs, Seppe, Nisse, Lief, Filip, Stijn, Wannes, Angela, Nel, Maarte, Lu, Johan, Peter, Leen, Frans, Hilda, Kurt: bedankt!

België… barst?

Ik heb nooit de Brabançonne geleerd. Niet op school, niet thuis. Ik kom niet verder dan: ‘Tararasjoem, onzen ezel kan ni s….’. Ik denk dat ik zoals de meeste inwoners van dit land niet echt verbonden ben met het land België. Wellicht hebben we in het verleden te veel vreemde heersers over de vloer gehad. Als gevolg hebben we een groot wantrouwen tegen elke ‘overheid’.

Op één of andere manier heb ik wel de Marseillaise geleerd. Het strijdlied van mijn geboortedorp Huizingen heeft trouwens dezelfde melodie, met de volgende tekst: ‘Op kassaa zen wale gebaure, en wemme van nemand giene schrik, …

Huizingen ligt tussen Brussel en ‘de Walen’, tussen hen en ons ligt het Hallerbos. Met de Walen was er nagenoeg geen contact: wij gingen er nooit heen, zij kwamen niet naar ons. Alleen het kaatsspel (of bal pelote) is een volkssport die over de taalgrens heen beoefend wordt. Al scholden ze ons dan vaak uit voor ‘Sale Flamand’.

De franstalige Brusselaars bouwden onze groene zones vol met dikke villa’s en vertikten het van Nederlands te leren en spreken. Ik vraag mij nog altijd af wie hen al die gronden verkocht heeft en wie er voor zorgde dat dit allemaal bouwgrond was.

Enfin, ik heb nog betoogd tegen de faciliteiten en ik ben, als groene, voor de splitsing van BHV. En eigenlijk hecht ik niet aan België. Het is een constructie die ons is overkomen. Het onafhankelijke België is onze voorouders in 1830 vooral aangepraat door de Kerk en de franstalige bourgeoisie.

Als de franstaligen nu bij de regeringsvorming het been stijf houden en ‘non’ blijven zeggen op de voorstellen tot staatshervorming, dan mag voor mijn part het scenario Tjechië/Slovakije op tafel komen.

PS. De Vlaamse Leeuw heb ik ook nooit geleerd en ik kom niet verder dan de eerste strofe en het refrein. In Ierland werden we in september 1977 ooit gevraagd om bij de sluiting van een pub ons volkslied te zingen… na enig overleg zongen we: ‘Ik wil deze nacht in de straten verdwalen…’ van Wannes Vandevelde.